Η Κάγια είναι μια ονειρική παραλία δίπλα στο λιμανάκι της Συκαμιάς Λέσβου. Πρέπει να ξέρεις για να πας εκεί, αν και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αρκετά γνωστή. Τα νερά της είναι κρύα και κρυστάλλινα και η παραλία της γεμάτη από μαύρες μεγάλες πέτρες. Κατά μήκος της παραλίας υπάρχουν αρμιρίκια και όσο ζέστη και να κάνει μπορείς να μείνεις από κάτω ξαπλωμένος όλο το μεσημέρι χωρίς να καείς. Έχει και δυο ταβέρνες, στην μια συνήθως τρώμε και πίνουμε και είναι σκέτη απόλαυση. Έχοντας καλή παρέα, συνοδεία με σαρδελίτσα και ουζάκι, ατενίζω τα παράλια της Τουρκίας. Απέναντι βρίσκεται η αρχαία Άσσος, δεν την έχω δει από κοντά διάβασα όμως ότι έχει ναό και θέατρο. Πέρσυ πέρασαν πάρα πολλοί πρόσφυγες από αυτό το στενό και η παραλία είχε πλημμυρίσει από πορτοκαλί σωσίβια, αδιάβροχα και βάρκες. Φέτος είχαν μαζευτεί όλα και η παραλία συνέχισε να ζει στους παλιούς ρυθμούς της.
Καθώς ήμουν καθισμένη στην ταβέρνα το καλοκαίρι, χωρίς την παρέα των αγαπημένων μου φίλων, σκέφτηκα ότι αυτή τη σκηνή πρέπει να την ζωγραφίσω για να μου θυμίζει τις υπέροχες ώρες που περνάω όταν πηγαίνω εκεί.
Όταν τελείωσα την
Αθήνα του 20 η Κατερίνα -η δασκάλα μας- δεν έστειλε νέο θέμα για να προλάβουν να την ολοκληρώσουν όλοι. Έτσι ήρθε η ώρα για την Κάγια. Απ ότι φάνηκε χρειάστηκε και αρκετό καιρό για να ολοκληρωθεί το έργο μιας και το ζωγραφίζω την ώρα του μαθήματος και όχι στο σπίτι. Αυτή τη φορά αύξησα και τις διαστάσεις του τελάρου για να έχω μια άνεση στο χώρο. Έχουν περάσει αρκετά μαθήματα με το ίδιο θέμα και κάθε φορά υπάρχει και η περιέγεια από τους συμμαθητές μου να δουν την εξέλιξή του. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει όμως, αν και εγώ το απολαμβάνω και δεν βιάζομαι να το τελειώσω. Διακρίνεται στο βάθος ένα από τα φορτηγά καράβια που περνούν το στενό, καθώς και ένα σωσίβιο για να θυμίζει το περσινό καλοκαίρι. Τα αρμιρίκια με παίδεψαν αρκετά, ευτυχώς όμως βοήθησε η Κατερίνα και ομόρφυνε το τελικό αποτέλεσμα.
Λάδι 50χ70
