Στα μαθήματα της πάνινης κούκλας βρήκα την ευκαιρία να φτιάξω και νέα κουκλάκια αυτή τη φορά για δώρο στο γυιό μου Δημήτρη. Ψάχνοντας για ιδέα και συζητώντας με την δασκάλα μου λέει να φτιάξω κάτι παραδοσιακό που να έχει σχέση με τον τόπο καταγωγής των παππούδων του παιδιού. Ετσι κατόπιν αυτής της αρχικής ιδέας σκέφτηκα να πάρω ένα πίνακα του παραδοσιακού ζωγράφου της Μυτιλήνης Θεόφιλου και να φτιάξω από εκεί τις δυο πρώτες φιγούρες ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να φτιάξω.
Παρατήρησα αρκετή ώρα τον χορό και πρόσεξα μαζί με τον Γιάννη πως ο Θεόφιλος δεν ζωγράφιζε τα αυθεντικά κοστούμια της περιoχής της Μυτιλήνης, αλλά έπαιρνε ιδέες και από άλλες
περιοχές. Έτσι στον νεαρό που θα έπρεπε να φοράει καλπάκι, αυτός
φοράει φέσι και οι γυναίκες έχουνε πλεγμένα τα μαλλιά τους σε κοτσίδες
ενώ στο πίνακα είναι ελεύθερα κάτω από το μαντήλι.
Το πατρόν που χρησιμοποίησα είναι το αρθρωτό μιας και μ αρέσουν να κουνάνε τα χέρια και πόδια τους όπως επίσης και να κάθονται.
Τα γέμισμα είναι το κλασσικό, από το γέμισμα που έχει το εσωτερικό ενός μαξιλαριού.
Ζωγράφισα με ακρυλικά χρώματα τα πρόσωπά τους, δεν έμεινα ευχαριστημένη με την γυναίκα γιατί φαίνεται μεγαλύτερη. Αργότερα την ξαναζωγράφισα πάλι να της γλυκάνω λίγο το βλέμμα. Επίσης παρατήρησα στον πίνακα πως κανένας χορευτής δεν χαμογελούσε ενώ ήταν σε γλέντι.
Τα μαλλιά του νεαρού είναι κεντημένα με καφέ κλωστή και αυτό για να μην χρησιμοποιήσω μαλλί και πετάνε κάτω από το φέσι.
Η γυναίκα φοράει βρακί κάτω από τη βράκα της όπως λέει και το τραγούδι "η θειά μου η αμερσούδα τρία βρακιά φορεί', για να φουσκώνει και λιγάκι.
Φοράνε και οι δυο τους μάλλινες κάλτσες, τα παππούτσια τους είναι φτιαγμένα από δερματίνη, από κάποιες μπότες της Ειρήνης.
Τα ρούχα και των δυο είναι φτιαγμένα στο χέρι και δεν χρησιμοποίησα ραπτομηχανή.
