Αρχαία ελιά 2

Και μετά τη ζωγραφική σε καμβά, ακολουθεί η περίδος με το ψηφιδωτό.  Tο ψηφιδωτό που με ενθουσιάζει είναι ζωγραφική με υλικά από τη φύση.

Όλο το καλοκαίρι μάζευα πέτρες από την παραλία. Δεν ξέρω πόσες μέρες μάζευα  αλλά μου φάνηκαν πάρα πολλά τα απογεύματα. Μερικές μέρες μάζεψα πράσινες πέτρες για τα φύλλα, άλλες μέρες καφέ για τον κορμό, άλλες πάλι μπεζ, άσπρες μέχρι και κομμάτια από θαλασσοδαρμένα κεραμίδια που στο τέλος όμως δεν τα χρησιμοποίησα.

 Η ιδέα για τη δημιουργία της ελιάς προυπήρχε. Η πραγματοποίηση όμως ήταν δύσκολη.
Πρώτα θα έβρισκα χρόνο για να μαζεύψω τα βότσαλα αυτό προϋπόθετε παρουσία στην παραλία.  Μετά θα έκοβα το κόντρα πλακέ θαλάσσης, και τέλος θα κόλλαγα τα βότσαλα. Θα καλούπωνα. Θα έπρεπε να περιμένω λίγο καιρό να δέσει το ψηφιδωτό. Και τέλος θα ακολουθούσε το βερνίκωμα. Λόγω βάρους του έργου αποφάσισα να το κόψω στα τρία έτσι θα φαίνεται πιο ελαφρύ για τον τοίχο.

Μερικά τεχνικά προβλήματα που είχα, ξεπεράστηκαν με τον υπέροχο καιρό που κάνει. (τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του μήνα).  Το αρχικό σχέδιο ζωγραφίστηκε μέσα στο σπίτι πάνω στο κόντρα πλακέ.

 Βασίστηκα στην αρχαία ελιά και μιας και δεν είχα βγάλει φωτογραφία της, είχα το προηγούμενο έργο για αναπαραγωγή. Αν και αρχές Νοέμβρη που το ξεκίνησα, ήταν πολύ γλυκειά η ατμόσφαιρα, έτσι έστησα το έργο στο τραπέζι του μπαλκονιού. Αυτό με διευκόλυνε να μην  μαζεύω και να  απλώνω τα υλικά, καθώς δεν ενοχλεί κανένα η μικρή αναστάτωση που προκαλεί.

Δουλεύοντας  μέσα στο σπίτι

Λόγω υγρασίας που υπήρχε στην ατμόσφαιρα άργησε να στεγνώσει, έτσι οι εργασίες καθαρίσματος των βοτσάλων γίνανε αργότερα από το συνηθισμένο. Συνήθως καθαρίζω μετά από 2-3 ώρες! όταν σταθεροποιείται η κόλλα. Αυτή τη φορά τα καθαρίσματα γίνανε μετά από 2-3 μέρες.

έτοιμη για καλούπωμα στο μπαλκόνι

Δεν σκέφτηκα να τραβήξω και το καλούπωμα, είχαν καλυφθεί όλα τα βότσαλα και έπρεπε να τα καθαρίσω με μεγάλη λεπτομέρεια. Το βερνίκωμα γίνεται μετά από μέρες ώστε να έχει  στεγνώσει τελείως το έργο.

Υπάρχει και αρκετή αναμονή για να τοποθετηθεί στον τοίχο και να τραβήξω τις φωτογραφίες. Τελικά ο καιός μας κρύωσε αρκετά. Έτσι για λίγο αναβλήθηκε η τοποθέτηση της στον τοίχο. Για την ώρα περιμένει υπομονετικά πάνω σε ένα παγκάκι να γλυκάνει λίγο ο καιρός.

Έχει διαστάσεις 51χ 70.

Αρχαίος ελαιώνας

Το θέμα αυτό το θεωρώ σαν συνέχεια της δουλειάς μου πάνω σε καλοκαιρινές εικόνες. Ο αρχαίος ελαιώνας βρίσκεται κοντά στο χωριό, στη Μυτιλήνη.

Μέσα σε αυτόν. εκτός από τα ελεόδεντρα υπάρχουν νεαρά δεντράκια πορτοκαλιές και λεμονιές. Οι βροχές στο νησί είναι λίγο σπάνιες  έτσι πάντα υπάρχει ανάγκη να ποτιστούν τα δένδρα αλλά και οι τεράστιες ελιές για να δώσουν περισσότερο καρπό. Το πότισμα γίνεται και αυτό με παλιά μέθοδο, με λάστιχα που μεταφέρουν νερό από ένα ρέμα. Το καλοκαίρι το αναλαμβάνει ο Γιάννης.

 Όσες φορές πήγα για φωτογράφιση γύρω στις 11 ο ήλιος είναι εκτυφλωτικός  και έτσι οι σκιές προβάλουν επιβλητικές. Δεν τυχαίνει να πάω  αρκετά πρωί με δω ένα πιο μαλακό φωτισμό, έτσι το αποτέλεσμα είναι αρκετά έντονο. Νομίζω αυτό φαίνεται πάνω στο έργο. Δυστυχώς τα πουλάκια που κελαιδούν δεν μπορούν να ακουστούν στον καμβά, εκεί τα ακούμε με την φαντασία μας.

Βλέποντας τη σειρά των φωτογραφιών που τραβηξα εκείνη τη μέρα διάλεξα την παρακάτω γιατί η ανθρώπινη παρουσία βοηθάει το τοπίο.

 Το κιούπι έχει μείνει από τα  παλιά χρόνια, που το χρησιμοποιούσαν για να μπαίνει το λάδι όταν ερχόταν από το ελαιοτριβείο. Για τις ανάγκες της φωτογράφισης ο Γιάννης το μετακίνησε δίπλα στην ελιά την "χορεύτρια". Αυτή έχει τη δική της προσωπικότητα, ας πούμε ότι ξεχωρίζει ανάμεσα στις άλλες.. Η ελιά που βρίσκεται ακιρβώς από πίσω της είναι  σα να φοράει δαντέλα!

Λάδι σε καμβά

Αρχαία ελιά

Aυτό το καλοκαίρι βρίσκομαι ως συνήθως στη Μυτιλήνη  για διακοπές. Ευκαιρία λοιπόν να παρατηρήσω για άλλη μια φορά τα χρώματα που έχουν τα τοπία της.

Σε ένα κτήμα, κοντά στο χωριό που μένω, βρίσκεται ένας αρχαίος ελαιώνας, που δεν πρέπει να είναι και ο μοναδικός στην περιοχή. Οι κορμοί των δέντρων μπορεί να έχουν ηλικία  πάνω από 200 χρονών. Είναι τεράστιοι και επιβλητικοί. Μερικοί έχουν κουφάλες και από πάνω τους φυτρώνουν νέες ελιές φρέσκιες δίνοντας την εντύπωση πως είναι φυτρωμένες πάνω σε χώμα. Είναι μαγεία να παρατηρείς τους κορμούς, κάθε ένας είναι γέρος και νέος μαζί. Βρίσκονται όμως σε πλήρη αρμονία οι γενιές μεταξύ τους. Τις προηγούμενες χρονιές φωτογράφιζα τα δέντρα για  να τα μελετήσω. Μετά πήρα την μεγάλη απόφαση να τους ζωγραφίσω από κοντά. ίσως είναι και η μοναδική φορά που ζωγράφισα στη φύση.

Διάλεξα ένα πολύ κομψό κορμό, αλλά μετά από συζήτηση με τον γυιό μου, αποφάσισα να αλλάξω δέντρο γιατί δεν ήταν δείγμα παλιού κορμού.

Η ελιά όπως την είδα μέσα από το φακό, εγώ ζωγράφιζα από διαφορετική γωνία. Μπορείτε όμως να φανταστείτε λίγο το τοπίο. Είναι μεσημεριανό τράβηγμα της φωτογραφίας, γι αυτό και τα ηλιόλουστα κομμάτια είναι τόσο ανοιχτόχρωμα, η καλύτερη ώρα είναι το πρωί, που τα χρώματα είναι μαλακά.


Διαπίστωσα πως αντιμετώπισα μερικά τεχνικά προβλήματα.

 Άρχισα αργά το πρωί και με βρήκε ο ήλιος. Το καβαλέτο που είναι σπαστό, στήθηκε ευκολότατα στο χώμα και ένα αναποδογυρισμένο καφάσι με ένα πλαστικό πανί για τραπεζομάντηλο ήταν ότι πρέπει για τραπεζάκι των υλικών μου, μπογιές,πινέλα, νέφτι, χαρτιά, παλέτα κλπ. Στην φύση όπως θα ξέρετε κυκλοφορούν μύγες και διάφορα έντομα που βρήκαν τη χαρά τους να εξερευνούν τα πόδια μου πράγμα που δεν με ευχαρίστησε και τόσο. Οι απότομες κινήσεις για να διώξω τα έντομα λέρωσαν τα χέρια μου και κατ επέκταση και  την μπλούζα μαζί με το σόρτς που φορούσα. Είχα όμως παρέα τα πουλάκια να κελαιδούν, τα τζιτζίκια να ακούγονται ασταμάτητα, πράγμα ιδιαίτερα χαρούμενο και χαλαρωτικό. Με το ελαφρό αεράκι άνοιγε η χάρτινη παλέτα που χρησιμοποιώ τώρα τελευταία αντί για την κλασσική  ξύλινη και με έχει βολέψει. (Μετά το τέλος της εργασίας σκίζω το χαρτί της παλέτας και το πετάω, δεν χρειάζεται να το καθαρίσω από τα χρώματα). Βρήκα όμως τη λύση να την ψιλοκολλήσω με ένα κομμάτι από την γόμα σβησίματος. Κάποια στιγμή που φύσηξε ένα δυνατό αεράκι, νάσου κάτω και το καβαλέτο με το τελάρο!

Το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής, το κρίνεται εσείς από τις φωτογραφίες. η πρώτη είναι τραβηγμένη πάνω στο μπαλκόνι, η δεύτερη είναι στηριγμένη σε πλαίσιο καθρέφτη.

Λάδι σε επιφάνεια καμβά κολλημένο σε χοντρό χαρτόνι.

Άνοιξη

Κοντά στο σπίτι μας βρίσκεται ένα ερειπωμένο κτήμα. Πριν λίγα χρόνια το σπίτι είχε και σκεπή μα κάποια στιγμή οι τοίχοι δεν άντεξαν το βάρος και βούλιαξε. όταν το επισκέφτηκα έμεινα ενθουσιασμένη από την εικόνα που μου έδωσε. Σκέφτηκα τι ξένοιαστοι θα ήταν αυτοί που το κατοικούσαν. Ένα μικρό εξοχικό σπίτι με κλασσικά ελληνικά χρώματα, που έχει ένα πανέμορφο κήπο με αμυγδαλιές, κορομηλιές, συκιά,  πηγάδι με κρύο νεράκι .  Αυτή η εικόνα  όμως είναι παρελθόν, αλλά άφησε το στίγμα της.

το έργο αυτό είναι φτιαγμένο σε επίπεδα. πράγμα που δεν το συνηθίζω. Πρώτα ζωγράφισα τον ουρανό με την πρασινάδα. Μετά το σπίτι και μπροστά το πηγάδι. Στο τέλος πρόσθεσα τις αμυγδαλιές,  ιδιαίτερα φορτωμένες σε σχέση με την αρχική εικόνα για να φανεί το χαρούμενο της εποχής. Ο ουρανός αντικαταστάθηκε από ένα όμορφο και απαλό θαλασσί, γιατί τη μέρα που τράβηξα την φωτογραφία είχε αρκετά σύννεφα και μια διάθεση βροχής.

 Χαρακτηριστικό της φωτογραφίας η πόρτα του σπιτιού. Εκείνη τη στιγμή πέφτει πάνω της το ανοιξιάτικο φως του ήλιου από το γκρεμισμένο ταβάνι και φανερώνει το εσωτερικό του.

Λάδι

Η αμυγδαλιά 2

Στο Μόναχο είχα στολίσει ένα δενδράκι με λουλούδια αμυγδαλιάς, χρησιμοποιώντας αληθινά κλωνάρια. Προτίμησα το άσπρο χρώμα στα λουλούδια της . Ήταν μια  πολύ όμορφη  γωνιά  και την έχω παρουσιάσει στο  η αμυγδαλιά.
Με την μετακόμιση μάζεψα την αμυγδαλιά και ήμουνα σίγουρη ότι θα την ξαναδημιουργούσα, άλλωστε το σενάριο ήταν να γίνει λυόμενη!!
 Το θέμα είναι ότι το σπίτι μας είναι γεμάτο με δημιουργίες μου, πράγμα όχι και τόσο ευχάριστο για τους υπόλοιπους. Έτσι ένα δένδρο ξαφνικά στο καθιστικό θα ήταν κάπως δύσκολο να σταθεί. έπρεπε να ξεπεράσω το θέμα του νέου αντικειμένου, χρησιμοποιώντας ένα ήδη υπάρχον αντικείμενο. Το νέο απόκτημα θα έπρεπε να έχει μια χρηστικότητα για να βρει τη θέση του στο σπίτι. ένα φωτιστικό που υπήρχε για διάβασμα ήταν ότι πρέπει για την αμυγδαλιά μου. Βρήκα τα απαραίτητα: ύφασμα, κόλλα, και λίγη εφημερίδα και έτσι στήθηκε ο κορμός του δέντρου. Τα κλαδιά αποφάσισα να τα δημιουργήσω με σύρμα και ύφασμα για να είναι εύκαμπτα και να τα προσαρμόσω στο χώρο τους. Μετά ζωγράφισα το δέντρο με λάδι και ξανάβαλα τα ανθάκια. Βέβαια θα πρέπει να προσθέσω άλλα τόσα ανθάκια για να φανεί πόσο χαρούμενη είναι. Η παρατήρηση της αμυγδαλιάς αυτή τη φορά ήταν  από το διπλανό κτήμα στο οποίο υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, ένα πηγάδι και αμυγδαλιές. Το σκηνικό αυτό ανήκει πια στην παλιά εποχή, όπου φαίνονται οι εποχές με ένα άλλο τρόπο.

Ο θεός Διόνυσος πίσω στην πατρίδα του

Και μετά από τρία χρόνια παραμονής στο Μόναχο, πραγματοποιήθηκε η επιστροφή μου.  Μαζί μου έφερα και διάφορα έργα που δημιούργησα στο Μόναχο άλλα έτοιμα, άλλα σχεδόν έτοιμα. Έχει περάσει και αρκετός καιρός από το καλοκαίρι, μέχρι να  ανοίξω τα υπάρχοντά μου και να μπω και εγώ σε κάποιο ρυθμό . Είχα κάνει επίσκεψη στη  Γλυπτοθήκη του Μονάχου και το συγκεκριμένο κύλικα τον είδα εκεί όπου με την πρώτη ματιά με συγκίνησε . Τον είχανε ακόμη φωτογραφία και στα εισιτήρια του μουσείου και ήταν σε περίοπτη θέση στο χώρο!
 Άρχισα λοιπόν να το ψάχνω και αποφάσισα να το αποτυπώσω με ψηφίδες. Είχα όμως μια αστοχία στα υλικά όπως και στην "Αφροδίτη". Μέσα στη βαλίτσα μου είχα πάρει σοβά και όχι κόλλα πλακιδίων!! Έκανα μια βόλτα από το OBI (κάτι σαν το Praktiker) αλλά δεν βρήκα το υλικό που ήθελα. Έτσι όπως ήταν, το έβαλα σε μια καλή συσκευασία και τώρα με την επιστροφή μου το άνοιξα. Έξυσα όλο το σοβά  του  "Διόνυσου" και τον πέρασα με κόλλα πλακιδίων. Για αρκετές μέρες έψαχνα το χρώμα που θα του ζωγράφιζα, τελικά κατέληξα στο κεραμιδί. Δυστυχώς όμως ο σοβάς μάλλον απορρόφησε το χρώμα και το έβγαλε ανάμεσα στις ψηφίδες, γι αυτό και η κοκκινίλα ανάμεσά τους. Αυτό με στεναχώρησε πολύ, αλλά αποφάσισα να το ανεβάσω, ίσως φτιάξω ένα καινούργιο αυτή τη φορά με άλλο προσανατολισμό. Στο μυαλό μου πάντως είναι ότι επέστρεψα και εγώ και αυτός  εκεί που ξεκινήσαμε. Αυτός, μέσα στη χαρά του έχει πάνω στο κατάρτι του το αμπελάκι, πίνει και κρασάκι μέσα από ένα κέρατο και έχει τη συνοδεία των δελφινιών. Κάπως έτσι και εγώ, ούτε με ενδιαφέρει η παλιοκατάσταση που μας έστησαν οι κυβερνώντες,  ήρθα στα νερά μου....