Αρχαία ελιά

Aυτό το καλοκαίρι βρίσκομαι ως συνήθως στη Μυτιλήνη  για διακοπές. Ευκαιρία λοιπόν να παρατηρήσω για άλλη μια φορά τα χρώματα που έχουν τα τοπία της.

Σε ένα κτήμα, κοντά στο χωριό που μένω, βρίσκεται ένας αρχαίος ελαιώνας, που δεν πρέπει να είναι και ο μοναδικός στην περιοχή. Οι κορμοί των δέντρων μπορεί να έχουν ηλικία  πάνω από 200 χρονών. Είναι τεράστιοι και επιβλητικοί. Μερικοί έχουν κουφάλες και από πάνω τους φυτρώνουν νέες ελιές φρέσκιες δίνοντας την εντύπωση πως είναι φυτρωμένες πάνω σε χώμα. Είναι μαγεία να παρατηρείς τους κορμούς, κάθε ένας είναι γέρος και νέος μαζί. Βρίσκονται όμως σε πλήρη αρμονία οι γενιές μεταξύ τους. Τις προηγούμενες χρονιές φωτογράφιζα τα δέντρα για  να τα μελετήσω. Μετά πήρα την μεγάλη απόφαση να τους ζωγραφίσω από κοντά. ίσως είναι και η μοναδική φορά που ζωγράφισα στη φύση.

Διάλεξα ένα πολύ κομψό κορμό, αλλά μετά από συζήτηση με τον γυιό μου, αποφάσισα να αλλάξω δέντρο γιατί δεν ήταν δείγμα παλιού κορμού.

Η ελιά όπως την είδα μέσα από το φακό, εγώ ζωγράφιζα από διαφορετική γωνία. Μπορείτε όμως να φανταστείτε λίγο το τοπίο. Είναι μεσημεριανό τράβηγμα της φωτογραφίας, γι αυτό και τα ηλιόλουστα κομμάτια είναι τόσο ανοιχτόχρωμα, η καλύτερη ώρα είναι το πρωί, που τα χρώματα είναι μαλακά.


Διαπίστωσα πως αντιμετώπισα μερικά τεχνικά προβλήματα.

 Άρχισα αργά το πρωί και με βρήκε ο ήλιος. Το καβαλέτο που είναι σπαστό, στήθηκε ευκολότατα στο χώμα και ένα αναποδογυρισμένο καφάσι με ένα πλαστικό πανί για τραπεζομάντηλο ήταν ότι πρέπει για τραπεζάκι των υλικών μου, μπογιές,πινέλα, νέφτι, χαρτιά, παλέτα κλπ. Στην φύση όπως θα ξέρετε κυκλοφορούν μύγες και διάφορα έντομα που βρήκαν τη χαρά τους να εξερευνούν τα πόδια μου πράγμα που δεν με ευχαρίστησε και τόσο. Οι απότομες κινήσεις για να διώξω τα έντομα λέρωσαν τα χέρια μου και κατ επέκταση και  την μπλούζα μαζί με το σόρτς που φορούσα. Είχα όμως παρέα τα πουλάκια να κελαιδούν, τα τζιτζίκια να ακούγονται ασταμάτητα, πράγμα ιδιαίτερα χαρούμενο και χαλαρωτικό. Με το ελαφρό αεράκι άνοιγε η χάρτινη παλέτα που χρησιμοποιώ τώρα τελευταία αντί για την κλασσική  ξύλινη και με έχει βολέψει. (Μετά το τέλος της εργασίας σκίζω το χαρτί της παλέτας και το πετάω, δεν χρειάζεται να το καθαρίσω από τα χρώματα). Βρήκα όμως τη λύση να την ψιλοκολλήσω με ένα κομμάτι από την γόμα σβησίματος. Κάποια στιγμή που φύσηξε ένα δυνατό αεράκι, νάσου κάτω και το καβαλέτο με το τελάρο!

Το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής, το κρίνεται εσείς από τις φωτογραφίες. η πρώτη είναι τραβηγμένη πάνω στο μπαλκόνι, η δεύτερη είναι στηριγμένη σε πλαίσιο καθρέφτη.

Λάδι σε επιφάνεια καμβά κολλημένο σε χοντρό χαρτόνι.