Φελούκα στο Νείλο

Τα Χριστούγεννα έκανα ένα ταξίδι που το είχα ονειρευτεί πολλά χρόνια πριν. Ευτυχώς το ταξίδι ήταν όπως το φανταζόμουν. Κάποτε στην τηλεόραση είχα δει μια εκπομπή "η κόμη της Βερενίκης" όπου ο Γραμματικάκης μιλώντας για αστρονομία είχε μπει σε μια φελούκα και σταματούσε στις όχθες του Νείλου και ανέβαινε στα μνημεία των αρχαίων αιγυπτίων. Έβλεπα την εκπομπή για να χαζεύω τα τοπία που ήταν ιδιαίτερα, με έντονα χρώματα και γεμάτα αρχαίους ναούς. Μπορεί να είναι και πάνω από δέκα και χρόνια αυτή η εκπομπή αλλά η ιδέα για να πάω στην Αίγυπτο ήταν έντονη. Ήθελα να δω αυτή την χώρα και να ζήσω για λίγο την ατμόσφαιρά της. Το Σεπτέμβρη αποφασίσαμε με τον Γιάννη να κάνουμε το ταξίδι τα Χριστούγεννα που θεωρήσαμε και όχι άδικα μια καλή εποχή που δεν έχει ζέστη σε εκείνα τα μέρη. Τα τοπία που είδα από το Ασουάν ως το Λούξορ ήταν λες και βγήκαν από όνειρο. Έτσι τράβηξα κάποιες φωτογραφίες σε ανάμνηση αυτού του ταξιδιού για να τις ζωγραφίσω. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να μεταφέρω έστω και λίγο από τη μαγεία με τα πινέλα πάνω στον καμβά αλλά ζωγραφίζοντάς την, την αισθάνομαι εγώ.

Στη πρώτη φωτογραφία  απομόνωσα ένα μέρος,  για να ζωγραφίσω τη φελούκα. Διακρίνεται αριστερά και ένα ταφικό μνημείο του Αγά Χαν αλλά προτίμησα να επικεντρωθώ στο πανί που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή που το είδα.  Όταν ανέβηκα στη φελούκα αισθάνθηκα το δροσερό αεράκι που ακουμπούσε το πρόσωπό μου και ήταν απολαυστικό. Δυο νούβιοι μας συνόδευαν ντυμένοι στα άσπρα με την παραδοσιακή στολή τους. Ο ένας ασχολιόταν με τα πανιά τα άνοιγε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για να πηγαίνουμε με τον αέρα πιο γρήγορα και ο άλλος ήταν για συνοδεία.  Το ιδιαίτερο ήταν ότι ήταν πλατειά η βάρκα και πήγαινε ήσυχα πάνω στο ποτάμι με τη βοήθεια του αέρα. Στη διάρκεια του ταξιδιού είδαμε και λίγες ακόμη φελούκες. Κάποια στιγμή μας πλησίασαν και παιδάκια που ακούμπησαν και στις δυο πλευρές της και τραγουδούσαν πότε τα μεν πότε τα δε αγγλικά τραγούδια. Χαρούμενο άκουσμα φωνών που μας συνόδεψαν για λίγο και μετά έφυγαν όπως είχαν έρθει. Κατά μήκος του ποταμού είδα πολλά πουλιά στις όχθες -κορμοράνοι νομίζω- και κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα μέρος με πορτοκαλί αμμουδιά όπου θα σταματούσαμε και θα ανεβαίναμε στις καμήλες για να πάμε σε ένα νουβικό χωριό.
έπεται συνέχεια και στην αφήγηση και στη ζωγραφική.