Μια λεμονιά σε μπουκάλι

 Νέες ιδέες προσθέτονται στο blog. Το χειμώνα ανακάλυψα πως να φτιάχνω σπιτικά λικέρ. Δεν θυμάμαι τι έψαχνα μέχρι που ανακάλυψα το σπιτικό grand marnier. Το έφτιαξα και το ήπιαμε γρήγορα, γιατί παραδόξως ήταν πολύ καλό συνοδευτικό για τα βράδυα μας. Μετά σκεφτόμουν τι άλλο σπιτικό ποτό  θα μπορούσα να φτιάξω. έτσι λοιπόν έφτιαξα λιμοντσέλο και μιας και είχε και αυτό επιτυχία, έφτιαξα και άλλο μπουκάλι, αφού έβρισκα εύκολα ρακί.

Κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι στην αποθήκη είχα όμορφα μπουκάλια και είπα, δεν τα γεμίζω με λιμοντσέλο να μπούνε στην κάβα!! Βλέποντας τα σκέφτηκα ότι θα ήταν όμορφη μια ζωγραφιά πάνω τους.  Να είναι όμως και σχετική με το περιεχόμενο. Ζωγράφισα λοιπόν από μια λεμονιά, γεμάτη με καρπούς. Πίνοντας το λικέρ, σου μένει αναμνηστικό το μπουκάλι.

Χρησιμοποίησα σμάλτα διάφανα.

Βότσαλα από το Παπά νερό, Ν Μαγνησίας

 

Στην αυλή του μουσείου του Θεόφιλου στην Ανακασιά

Αρχοντικό ασυντήρητο στην Ανακασιά

Σε μια πρόσφατη πασχαλινή εκδρομή, βρέθηκα στο Βόλο. Κάνοντας εξορμήσεις στις γύρω περιοχές, επισκέφτηκα και μια παραλία. Αν και ο ανοιξιάτικος καιρός δεν επιτρέπει το κολύμπι, παρά μόνο στους χειμερινούς κολυμβητές, μια βόλτα σε άδεια παραλία  πάντα έχει τη δική της χάρη. Έχει όλα τα ξύλα που ξέβρασε η θάλασσα κατά την διάρκεια του χειμώνα, έχει καθαρά βότσαλα, καλοπλυμένα από τις τρικυμίες. Με τα πρώτα βήματα που έκανα στην ακροθαλασσιά, βρίσκω δυο τεράστια άσπρα βότσαλα. Μετά από λίγο συμπληρώνω τη χαρά μου, με ένα κομμάτι ξύλου,

Η πρώτη ιδέα είναι να τα αφήσω έτσι, κάτασπρα, μετά μια δεύτερη σκέψη μου λέει πως θα τους πήγαινε και λίγο ζωγραφική με κάτι που έχει σχέση με την περιοχή. Συνήθως τραβάω κάποιες φωτογραφίες με τοπία που μου κάνουν εντύπωση  και κάποια στιγμή ασχολούμαι και μαζί τους. Είτε τις χαζεύω, είτε ξεκινώ κάποια από αυτές να τη "φτιάχνω".
Βρίσκω λοιπόν τα δυο θέματα που είχα κρατήσει και κοιτάζοντας τα βότσαλα διαλέγω τι θα φτιάξω και σε ποιό βότσαλο.
Στην αυλή του μουσείου του Θεόφιλου στην Ανακασιά, υπήρχε αυτό το μαύρο τραπέζι γεμάτο με λουλουδάκια από την πορτοκαλιά. Η μυρωδιά εκεί κοντά δυστυχώς δεν μπορεί να περιγραφεί. Σαν να είχε ανοιχτεί ένα μπουκαλάκι άρωμα. Ακριβώς από πίσω από το μουσείο που στεγάζεται σε αρχοντικό και αυτό, υπήρχε το παρακάτω αρχοντικό. Ασυντήρητο αλλά υπέροχο. Δεν ξέρω πόση ώρα το κοιτούσα και ευχόμουν να μην το αφήσουν να ρημάξει.

Πάτος παραλία κοντά στην Πλαγιά

Υπάρχουν πολύ όμορφες παραλίες στη Μυτιλήνη. Η κάθε μια έχει και ένα χαραχτηριστικό γνώρισμα άλλες έχουν όμορφη αμμουδιά, πολύχρωμα βότσαλα, άλλες νερά κρυστάλλινα και βαθιά. Όρεξη να έχεις για εξερεύνηση.
Η συγκεκριμένη παραλία βρίσκεται κοντά στην Πλαγιά και έχει ένα δύσκολο χωμάτινο δρόμο για να τη βρεις. Εκεί μένουν κάτι τυχεροί  άνθρωποι, που λένε πως είναι ο παράδεισος. Δεν έχουν άδικο.

Η ιδέα για τη δημιουργία του πίνακα ήταν η γιορτή του φίλου μου του Γιάννη.Τι πιο όμορφο δώρο από ένα πίνακα με συναισθηματική αξία; Η συγκεκριμένη τοποθεσία τον συγκινεί γιατί πέρναγε εκεί τις διακοπές των παιδικών του χρόνων.
.
 Ευτυχώς είχα δυο βδομάδες καιρό για να μπορέσω να τον τελειώσω τον πίνακα και έτσι αποφάσισα να τον ζωγραφίσω σε μικρότερο καμβά απ ότι συνηθίζω. Έτσι έφτιαξα ένα μέρος της παραλίας, όσο χωρούσε δηλαδή στον καμβά, κόβοντας την αρχική φωτογραφία.
Υπάρχουν καλαμιές στην παραλία, ενώ η συνέχεια της παραλίας είναι ένας βράχος ο οποίος έχει αρκετή πρασινάδα πάνω του. Υπάρχει και ένα καίκι το τελευταίο διάστημα που δίνει χρώμα στο τοπίο. Πίσω απ το καίκι βρίσκεται μια σπηλιά,  όσο διακρίνεται και αυτή.

Η πάνω φωτογραφία μου έδωσε μια άποψη για το τοπίο.

Λάδι σε καμβά.