Η μέρα που φθάσαμε στην Ταορμίνα ήταν ηλιόλουστη και χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετή ώρα να βγάλουμε τα εισιτήρια στην είσοδο. Μπαίνοντας στο θέατρο, είδα ότι είχε πολλές κερκίδες, επομένως για να το θαυμάσω έπρεπε να ανέβω πολύ ψηλά. Αν και είχα κάτι προβληματάκια στη μέση μου που με ψιλοβασάνισαν στην εκδρομή, αποφάσισα ότι δεν θα κάνω άλλη βόλτα στο χώρο, αλλά θα καθίσω στα ψηλά. Αυτή και αν ήταν ιδέα. Ανέβηκα και κάθισα σε ένα σκιερό "παράθυρο" και αντίκρισα ένα μυστηριακό τοπίο. Ανάμεσα στο άνοιγμα που υπήρχε στη σκηνή του θεάτρου, φαινόταν η Αίτνα. Ένας καπνός από την κορυφή της, γέμιζε την ατμόσφαιρα, κάνοντας και τον ουρανό λίγο γκρίζο και συννεφιασμένο.
Κάθισα αρκετή ώρα ατενίζοντας το τοπίο βγάζοντας καθιστή ένα σωρό φωτογραφίες. Αφού το χάρηκα αρκετά, μου ήρθε και η ιδέα πως ένα ακόμη όμορφο θέμα θα ζωγράφιζα το χειμώνα που θα μας ερχόταν!
Το νέο έργο ξεκίνησε στα τέλη Νοέμβρη και κατάφερα να το τελείωσε λίγο πριν το Πάσχα. Μπορώ να πω ότι είχε την μεγαλύτερη διάρκεια για την πραγματοποίησή του από κάθε άλλο ανάλογων διαστάσεων. Πέρασε από διάφορα κύματα, το έφερα σε ένα σημείο το περιβάλλοντα χώρο και άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο. Προσπάθεια στην προσπάθεια δεν κατάφερνα να το στήσω. Όλο και έγερνε, όλο και δεν έλεγε τίποτα. Μάλλον το καφέ είναι ένα χρώμα που δεν το μπορώ και πολύ. Η δασκάλα η Κατερίνα, μου έδειξε ένα τρόπο και βάση αυτού συνέχισα και μετά πολλών βασάνων το ολοκλήρωσα. Οι άνθρωποι είναι μέρος της εικόνας που έβλεπα, αλλά μ αρέσει να είμαι και εγώ εκεί. Βρήκα λοιπόν άλλη μια φωτογραφία, την έβαλα στη θέση που θεώρησα καλύτερη και το θέμα ολοκληρώθηκε, τουλάχιστον σαν στήσιμο.
