κούκλες με αρχαία πέπλα

  

Τελειώνοντας το σχολείο για καλοκαίρι ξεκίνησα να δημιουργήσω πέντε ίδιες κούκλες που να φορούν αρχαία πέπλα και σανδάλια. Έψαξα αρκετά μέσα στα διάφορα βιβλία που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και στρώθηκα να κάνω και μερικά πειράματα από μόνη μου. Ίσως στην αρχή κατάλαβα λάθος κάποια σχέδια που βρήκα για πέπλα. Με μια καλύτερη ανάγνωση όμως είδα ότι θα έπρεπε να εχω δυο ίδιες πλευρές και να τις ενώσω στον αριστερό ώμο. Μία από αυτές σκέφτηκα να της βάλω τζιν και έτσι δεν θα ήταν ίδια με τις υπόλοιπες.

Στην πορεία, μια κουκλίτσα την έντυσα με ένα όμορφο γαλάζιο φορεματάκι και την χάρισα σε ένα μικρό κοριτσάκι που ζει αρκετά μακριά από την Ελλάδα. Ελπίζω να την έχει χαρεί η μικρούλα και να έχει παίξει μαζί της.

Οι κουκλίτσες γίνανε λοιπόν 4 και μεταφέρθηκαν μαζί με αρκετά υφάσματα στη Μυτιλήνη. Εφτιαξα ένα πρώτο πέπλο σε κόκκινο χρώμα, το βρήκα όμως αρκετά μακρύ για μικρό κορίτσι. Το επόμενο ήταν καλύτερο, σε χρώμα πράσινο και έφτιαξα ακόμη ένα κόκκινο, αυτή τη φορά κοντό. Έβαψα και διαφορετικά τις κουκλίτσες με ακρυλικά χρώματα, να μη μοιάζουν τόσο μεταξύ τους.

Για τα σανδάλια δεν είχα αρκετή κορδέλα και έτσι τα συνέχισα μετά την επιστροφή μου απ το νησί.
Το αποτέλεσμα της προσπάθειας, το βλέπετε.

το κορίτσι που ανεβαίνει τα σκαλιά

Πριν λίγες μέρες, η κόρη μου Ειρήνη μου είπε αν ήθελα να ζωγραφίσω ένα θέμα με αρκετά χρώματα για να μπει στη βιτρίνα ενός καταστήματος με ρούχα. Μ άρεσε η ιδέα και άρχισα να  σκέφτομαι ότι θα ήταν όμορφο κάτι τέτοιο, γιατί θα το δούνε πολλοί καθώς θα περνούν απ το κατάστημα. Μου προτεινε πχ να φτιάξω μια βρύση που να τρέχει χρώματα όπως του ουράνιου τόξου. Δεν μπορώ να πω πως μου άρεσε η ιδέα και τόσο, και θεώρησα πως θα ήταν καλύτερο μια ανθρώπινη παρουσία ανάμεσα στα χρώματα. Ευκαιρία που θα είναι στη βιτρίνα για ρούχα, μια κοπέλα είναι πάντα ένα όμορφο θέμα από μόνο του. Βρήκαμε λοιπόν φωτογραφίες και σκέφτηκα να  βάλω την κοπέλα να περπατάει προς τη θάλασσα. Μιας και το καλοκαίρι βρίσκεται στο τέλος του και φαντάζομαι πως και τα ρούχα θα είναι φθινοπωρινά, η θάλασσα δεν θα ταιριάζει. Έτσι επέλεξα τη φωτογραφία που ανεβαίνει τα σκαλιά. Πως όμως θα μπαίνανε τα χρώματα μπλε, κίτρινο, κόκκινο και γκρι που ήθελε; Η λύση ήταν απλή, κάθε σκαλί θα έχει το δικό του χρώμα.

Αφού λοιπόν έγιναν όλες οι παραπάνω σκέψεις, ξεκίνησα με ένταση να ζωγραφίζω, μιας και το καλοκαίρι δεν τα κατάφερα να ασχοληθώ. Το αποτέλεσμα ήρθε γρήγορα γιατί το τελάρο είναι μεγάλο και έτσι χρησιμοποίησα μεγάλα πινέλα που συνήθως δεν χρησιμοποιώ. Είχα και μεγάλο τραπέζι για να απλώσω τα χρώματα στην παλέτα. μαζί με τα αντίστοιχα πινέλα και έτσι το έργο τελείωσε γρήγορα, αφού πολλές λεπτομέρειες δεν χρειαζόντουσαν. Νομίζω πως το αποτέλεσμα είναι όμορφο.

πρόσκληση στην έκθεση ζωγραφικής 30 Ιουνίου εως 2 Ιουλίου

Πίπη η φακιδομύτη

Κουκλών συνέχεια.
 Συνεχίζοντας τη δημιουργία με τις πάνινες κούκλες, έφτιαξα ακόμη μια που έχει την ατυχία απ το πατρόν που χρησιμοποίησα, να έχει πολύ μικρό κεφάλι. Σκέφτηκα ότι αυτό διοθώνεται βάζοντας ένα δεύτερο μεγαλύτερο κεφάλι μπροστά από το πρώτο και τοποθετώντας πυκνά μαλλιά για να σκεπάσει τη δυσμορφία. Βέβαια θα ήθελα και να είχε και κάποιο στυλ η κούκλα αυτή. Έφτιαξα τα μαλλιά της κοτσίδες, γιατί τα άφησα πολύ μακριά και δεν μου άρεσαν. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να ήταν η πίπη η φακιδομύτη. Έψαξα στο ίντερνετ για φωτογραφίες απ την πίπη και ζωγράφισα το πρόσωπό της, προσπαθώντας λίγο να της μοιάζει. Τα παππούτσια με τις κάλτσες της είναι επίσης ζωγραφισμένα.

Κλούβιος και Σουβλίτσα

Όταν ήμουν μικρή έπαιζα πολύ με τις κούκλες, όπως και άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Υπήρχε τότε και ένα κουκλοθέατρο στην τηλεόραση με το όνομα "κλούβιος και σουβλίτσα" που το παρακολουθούσα. Κάποια στιγμή η μαμά μου, είχε φτιάξει μια τέτοια κούκλα πάνινη, για να παίζω. Ήταν η αγαπημένη μου σουβλίτσα που μετα από χρόνια δεν ξέρω και τι απέγινε.
Όταν είπαμε στο μάθημα να φτιάξουμε κάποιο ήρωα για γαντόκουκλα, έψαξα λίγο στο ίντερνετ και βρήκα κάποια στιγμιότυπα από εκείνη την εκπομπή. Προσπάθησα να πλησιάσω με τον χαρτοπολτό τα πρόσωπά τους, δεν ήταν εύκολο να πετύχω το βλέμα τους.

Χορευτές από έργο του Θεόφιλου

Στα μαθήματα της πάνινης κούκλας βρήκα την ευκαιρία να φτιάξω και νέα κουκλάκια αυτή τη φορά για δώρο στο γυιό μου Δημήτρη. Ψάχνοντας για ιδέα και συζητώντας με την δασκάλα  μου λέει να φτιάξω κάτι παραδοσιακό που να έχει σχέση με τον τόπο καταγωγής των παππούδων του παιδιού. Ετσι κατόπιν αυτής της αρχικής ιδέας σκέφτηκα να πάρω ένα πίνακα του παραδοσιακού ζωγράφου της Μυτιλήνης Θεόφιλου και να φτιάξω από εκεί τις δυο πρώτες φιγούρες ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να φτιάξω.

Παρατήρησα αρκετή ώρα τον χορό και πρόσεξα μαζί με τον Γιάννη πως ο Θεόφιλος δεν ζωγράφιζε τα αυθεντικά κοστούμια της περιoχής της Μυτιλήνης, αλλά έπαιρνε ιδέες και από άλλες περιοχές. Έτσι στον νεαρό που θα έπρεπε να φοράει καλπάκι, αυτός φοράει φέσι και οι γυναίκες έχουνε πλεγμένα τα μαλλιά τους σε κοτσίδες ενώ στο πίνακα είναι ελεύθερα κάτω από το μαντήλι.
 Το πατρόν που χρησιμοποίησα είναι το αρθρωτό μιας και μ αρέσουν να κουνάνε τα  χέρια και πόδια τους όπως επίσης και να κάθονται.

Τα γέμισμα είναι το κλασσικό, από το γέμισμα που έχει το εσωτερικό ενός μαξιλαριού.
Ζωγράφισα με ακρυλικά χρώματα  τα πρόσωπά τους,  δεν έμεινα ευχαριστημένη με την γυναίκα γιατί φαίνεται μεγαλύτερη. Αργότερα την ξαναζωγράφισα πάλι να της γλυκάνω λίγο το βλέμμα. Επίσης παρατήρησα στον πίνακα πως κανένας χορευτής δεν χαμογελούσε ενώ ήταν σε γλέντι.

Τα μαλλιά του νεαρού είναι κεντημένα με καφέ κλωστή και αυτό για να μην χρησιμοποιήσω μαλλί και πετάνε κάτω από το φέσι.
Η γυναίκα φοράει βρακί κάτω από τη βράκα της όπως λέει και το τραγούδι "η θειά μου η αμερσούδα τρία βρακιά φορεί', για να φουσκώνει και λιγάκι.
Φοράνε και οι δυο τους μάλλινες κάλτσες, τα παππούτσια τους είναι φτιαγμένα από δερματίνη, από κάποιες μπότες της Ειρήνης.
Τα ρούχα και των δυο είναι φτιαγμένα στο χέρι και δεν χρησιμοποίησα ραπτομηχανή. 

Φελούκα στο Νείλο

Τα Χριστούγεννα έκανα ένα ταξίδι που το είχα ονειρευτεί πολλά χρόνια πριν. Ευτυχώς το ταξίδι ήταν όπως το φανταζόμουν. Κάποτε στην τηλεόραση είχα δει μια εκπομπή "η κόμη της Βερενίκης" όπου ο Γραμματικάκης μιλώντας για αστρονομία είχε μπει σε μια φελούκα και σταματούσε στις όχθες του Νείλου και ανέβαινε στα μνημεία των αρχαίων αιγυπτίων. Έβλεπα την εκπομπή για να χαζεύω τα τοπία που ήταν ιδιαίτερα, με έντονα χρώματα και γεμάτα αρχαίους ναούς. Μπορεί να είναι και πάνω από δέκα και χρόνια αυτή η εκπομπή αλλά η ιδέα για να πάω στην Αίγυπτο ήταν έντονη. Ήθελα να δω αυτή την χώρα και να ζήσω για λίγο την ατμόσφαιρά της. Το Σεπτέμβρη αποφασίσαμε με τον Γιάννη να κάνουμε το ταξίδι τα Χριστούγεννα που θεωρήσαμε και όχι άδικα μια καλή εποχή που δεν έχει ζέστη σε εκείνα τα μέρη. Τα τοπία που είδα από το Ασουάν ως το Λούξορ ήταν λες και βγήκαν από όνειρο. Έτσι τράβηξα κάποιες φωτογραφίες σε ανάμνηση αυτού του ταξιδιού για να τις ζωγραφίσω. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να μεταφέρω έστω και λίγο από τη μαγεία με τα πινέλα πάνω στον καμβά αλλά ζωγραφίζοντάς την, την αισθάνομαι εγώ.

Στη πρώτη φωτογραφία  απομόνωσα ένα μέρος,  για να ζωγραφίσω τη φελούκα. Διακρίνεται αριστερά και ένα ταφικό μνημείο του Αγά Χαν αλλά προτίμησα να επικεντρωθώ στο πανί που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή που το είδα.  Όταν ανέβηκα στη φελούκα αισθάνθηκα το δροσερό αεράκι που ακουμπούσε το πρόσωπό μου και ήταν απολαυστικό. Δυο νούβιοι μας συνόδευαν ντυμένοι στα άσπρα με την παραδοσιακή στολή τους. Ο ένας ασχολιόταν με τα πανιά τα άνοιγε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για να πηγαίνουμε με τον αέρα πιο γρήγορα και ο άλλος ήταν για συνοδεία.  Το ιδιαίτερο ήταν ότι ήταν πλατειά η βάρκα και πήγαινε ήσυχα πάνω στο ποτάμι με τη βοήθεια του αέρα. Στη διάρκεια του ταξιδιού είδαμε και λίγες ακόμη φελούκες. Κάποια στιγμή μας πλησίασαν και παιδάκια που ακούμπησαν και στις δυο πλευρές της και τραγουδούσαν πότε τα μεν πότε τα δε αγγλικά τραγούδια. Χαρούμενο άκουσμα φωνών που μας συνόδεψαν για λίγο και μετά έφυγαν όπως είχαν έρθει. Κατά μήκος του ποταμού είδα πολλά πουλιά στις όχθες -κορμοράνοι νομίζω- και κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα μέρος με πορτοκαλί αμμουδιά όπου θα σταματούσαμε και θα ανεβαίναμε στις καμήλες για να πάμε σε ένα νουβικό χωριό.
έπεται συνέχεια και στην αφήγηση και στη ζωγραφική.

Αμαλία και τσολιάς

 

Από το Σεπτέμβρη του 2015 παρακολουθώ μαθήματα δημιουργίας πάνινης κούκλας στο Σύλλογο γυναικών Αγίου Στεφάνου με δασκάλα και εμψυχώτρια την αγαπημένη μου Νίνα Καρακώστα, συλλέκτρια παλιών παιδικών παιχνιδιών.
 Έχω ήδη δημιουργήσει αρκετά κουκλάκια, που μπορείτε να τα δείτε δεξιά στις ετικέτες πάνινη κούκλα και κούκλα από χαρτοπολτό. Επίσης και παλιότερες αναρτήσεις.

Φέτος η ιδέα μου ήταν να φτιάξω ένα ζευγάρι για να το χαρίσω στη συλλογή της κόρης μου Ειρήνης που μαζεύει κούκλες με παραδοσιακές στολές απ τις χώρες που επισκέπτεται. Τι πιο ωραία ιδέα από μια παραδοσιακή κούκλα με θέμα μια "Αμαλία" και ένα τσολιά. Δεν τον λέω Όθωνα γιατί η στολή του Όθωνα ήταν τελείως διαφορετική και εγώ ήθελα να είναι κλασσική. Μια βόλτα που έκανα ως το Σύνταγμα τα Χριστούγεννα δεν ήταν βοηθητική γιατί φορούσαν οι τσολιάδες την χειμερινή στολή τους και δεν θα ήθελα να φτιάξω κάτι τέτοιο, μου φάνηκε αρκετά δύσκολο το εγχείρημα. Βέβαια η υλοποίηση ήταν αρκετά δύσκολη έτσι και αλλιώς γιατί ήθελε το καθένα κουκλάκι τη δική του φορεσιά ώστε να μας θυμίζει παραδοσιακή στολή.

 Ξεκίνησα με τα σωματάκια τους πάνω στο πατρόν που είχα από την περσινή χρονιά και τη σχετική ζωγραφική στα πρόσωπά τους. Άνοιξα δηλ ένα βιβλίο ζωγραφικής και βρήκα δυο πρόσωπα που άρεσαν και προσπάθησα να τα αντιγράψω. Στη συνέχεια πρόσθεσα τα μαλλιά, αποφάσισα η Αμαλία να είναι ξανθιά, με λεπτά όμορφα και πλούσια μαλλιά. Έφτιαξα τα βρακάκια τους που ήταν πια εύκολα, αφού τα ίδια είχα και στο ζευγάρι προηγούμενης ανάρτησης με μικρές μετατροπές.Της Αμαλίας έχει και δαντελίτσα, που μπορείτε να δείτε παρακάτω.  Όλα τα ρούχα και τα σώματα είναι φτιαγμένα στο χέρι. Δεν χρησιμοποίησα καθόλου την ραπτομηχανή αυτή τη φορά.

Μετά ξεκίνησα την φουστανέλα. Με τη βοήθεια της Νίνας άρχισα τις πιέτες, αλλά δεν βοηθούσε το υφασμα που είχα διαλέξει. Έτσι η πρώτη προσπάθεια έμεινε στη μέση και ξεκίνησα μια δεύτερη φουστανέλα με λινό ύφασμα που αυτή τη φορά τα κατάφερα να ταιριάζει. Η Νίνα την περίμενε με 400 πιέτες -όπως λέει η παράδοση - αλλά δεν είμαι για τόση ταλαιπωρία, αρκετές πιέτες βγήκαν και μου άρεσε το αποτέλεσμα. Μετά ακολούθησε η φούστα της Αμαλίας αλλά ήταν λίγο στενή οπότε αποφάσισα πολύ αργότερα να την ξαναφτιάξω για να μοιάζει πλούσια.

Τα πουκάμισά τους βγήκαν εύκολα και στην Αμαλία έβαλα και αρκετή δαντέλα για να δείχνει αρχοντικό. Τα γιλέκα είναι από κάποια θήκη μάλλον γυαλιών υλικό που δεν ξέρω τι είναι αλλά δεν μαδούσε και είναι τα ίδια σε σχέδιο. Μια τρέσα που έβαλα γύρω γύρω τα στόλισε  όμορφα. Τα παπούτσια είναι από χαρτοπολτό και βαμένα με ακρυλικό χρώμα.Ο τσολιάς έχει και την φούντα στα γόνατά του. Για τα σκουφάκια πήρα λίγη τσόχα απ το βιβλιοπωλείο και η Νίνα έφτιαξε το φέσι του τσολιά ενώ για την Αμαλία έφτιαξα ένα αντίγραφο. Το τελείωμα στις φούντες των σκουφιών το επιμελήθηκε πάλι η Νίνα και το αποτέλεσμα το καμαρώνουμε όλοι μας.

Η Αριάδνη

Τις μέρες του μεγάλου κρύου και χιονιά που είχαμε με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, προστέθηκε στην παρέα μας η Αριάδνη. Οι μετεωρολόγοι αποφάσισαν να ονομάζουν τέτοια ιδιαίτερα γεγονότα με κάποιο όνομα για να τα θυμόμαστε. Όχι μόνο όμως οι μετεωρολόγοι, αλλά και εγώ βάφτισα τη νέα μου κουκλίτσα με αυτό το όνομα γιατί τη δημιουργησα το τριήμερο που ήμουνα μέσα στο σπίτι απ την κακοκαιρία. Είναι με πατρόν που βρήκα στο ίντερνετ και το μεγένθυνα αρκετά θα έλεγα. Είναι πάνινη εξ ολοκλήρου και έχει προσωπάκι ζωγραφισμένο με ακρυλικό, από κάποιο μωρό που βρήκα στο δίκτυο και αυτό και κατόρθωσα να το αντιγράψω. Είναι αρκετά μεγάλη και αρθρωτή, δηλαδή κουνάει χέρια και πόδια. Είναι πολύ γλυκιά, μαλακιά και αγαπησιάρα.