Γοργόνα στο φινιστρίνι και πρόσωπο

Εδώ είναι στα δεξιά ένα  πρόσωπο , είναι μια γοργόνα -έτσι την ονόμασα- που κρατά ένα μεγάλο όστρακο που το έχει κοντά στο αυτί της και ακούει τους ήχους της θάλασσας. Υποτίθεται ότι την βλέπουμε μέσα από ένα φινιστρίνι πλοίου. Είναι φτιαγμένο όλο με πηλό, το όστρακο μάλιστα το έβλεπα και το έφτιαξα. Σε κάποια βουτιά στον Άγιο Ερμογένη, παραλία της Μυτιλήνης, είχα βρει αυτό το τεράστιο όστρακο και ένας βαρκάρης είπε τον τρόπο να βγάλω το εσωτερικό του και να μείνει το κέλυφος. Παλιά τα κάνανε φωτιστικά, βάζανε μια λαμπίτσα μέσα τους.

Το πρόσωπο που βρίσκεται στη μέση είναι φτιαγμένο με βότσαλα από μάρμαρο που αγόρασα. Από κοντά είναι αρκετά άγριο γιατί οι πέτρες έχουν γωνίες.

Για πάντα μαζί

 

Αυτό το έργο έχει αρκετή ιστορία. Πως ξεκίνησε η ιδέα. Κάποια στιγμή είχαμε μια συζήτηση με τη φίλη μου τη Σοφία, που ο γιος της αγαπούσε τις καταδύσεις που έκανε μαζί με την κοπέλα του. Σκεφτήκαμε ότι όταν θα παντρευτεί  ο γάμος τους θα γίνει στο βυθό. Δύσκολο για τους καλεσμένους. Στο δρόμο όμως σκέφτηκα ότι το είχα δει αυτό που είπα. Σε μια ταινία το Unterground του Εμίρ Κουστουρίτσα, η νύφη πνίγηκε και ο γαμπρός βούτηξε μέσα και αυτός στη λίμνη , για να τη βρει και να συνεχίσουν να είναι μαζί. Έβαλα λοιπόν την ταινία, βρήκα το κομμάτι, το πάγωσα, το τύπωσα και ξεκίνησα. Η σκηνή στην ταινία, είχε τραβηχτεί σε δεξαμενή, το νερό ήταν πρασινωπό αλλά αυτό φάνηκε μετά στην επεξεργασία της. Αντικαταστάθηκε λοιπόν το πράσινο, από το γαλάζιο της θάλασσας, έβαλα αμμουδιά και κοχύλια. Εχω χρησιμοποιήσει πηλό στο χέρι και τα πρόσωπα. Η νύφη είναι ζωγραφισμένη και ντυμένη με μπουμπουνιέρα !, ενώ τα σώματα είναι ζωγραφισμένα με ακρυλικά. Η κορνίζα είναι φτιαγμένη με ψηφίδες που χρησιμοποιώ στα ψηφιδωτά. Πολύ μικτή τεχνική.

πρόσωπο σε βότσαλο

 

Τα καλοκαίρια μ αρέσει να μαζεύω πέτρες από την παραλία, άλλες μεγάλες, άλλες με περίεργα χρώματα και σχήματα. όταν έχω την πρώτη ύλη πάντως είναι εύκολο να ξεκινήσω μια ιδέα, δεν ψάχνω τα υλικά. Πάνω σε ένα μεγάλο και πλατύ βότσαλο και με τη βοήθεια του πηλού, είναι ακουμπισμένη αυτή η φιγούρα της κοπέλας. Για να κολλήσω τον πηλό χρησιμοποίησα λίγη ατλακόλ. Η ζωγραφική έγινε με ακρυλικά χρώματα. Ένα διάστημα έκανα μάσκες και γενικά πρόσωπα, στα μαθήματα που παρακολουθούσα. Μάθαμε τεχνική για να τα κατασκευάζουμε και έτσι έφτιαξα αρκετά εκείνη την εποχή σε διάφορες επιφάνειες.  Αυτό το βότσαλο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πρες παπιέ.

Εδώ στο Μόναχο δυστυχώς δεν μπορώ να βρω υλικά, όλη η "φύση" πχ στα πάρκα  είναι τόσο μαζεμένη που και κλαδάκι να ψάχνω δεν βρίσκω και έτσι καταλήγω πχ να αγοράσω διάφορα, που στην Ελλάδα υπάρχουν ελεύθερα. Αυτό θα πει "πολιτισμός" ο απόλυτος έλεγχος του περιβάλλοντος.

δελφίνι με ψάρια

Παρόμοιο θέμα με τα δελφίνια που παίζουν με τα ψάρια, αλλά εδώ έβαλα και ένα κομμάτι τοίχου για να το αλλάξω από το προηγούμενο έργο και να το κάνω παλιό. Άλλωστε δεν μπορώ να φτιάξω ακριβές αντίγραφο, πάντα κάτι προσθέτω ή αφαιρώ.
Δίπλα σε αυτό το έργο βρίσκονται  δυο πέτρες από παραλίες της Χίου.Γενικά οι παραλίες εκεί έχουν τεράστια βότσαλα, συνήθως άσπρα σα μάρμαρα, ενώ αυτή που έχει μαύρα λέγεται "Μαύρα Βόλια". Πάνω τους είναι ζωγραφισμένη η ίδια παράσταση, το πρωί και το βράδυ. Είναι η Παναγία των βράχων, ένα εκκλησάκι -το αναφέρει ο Μυριβήλης- που βρίσκεται στη Μυτιλήνη στη Σκάλα Συκαμινέας.
Όταν πρωτοξεκίνησα να ζωγραφίζω -κάπου στα φοιτητικά μου χρόνια-, χρησιμοποιούσα σμάλτα πάνω σε βότσαλα. Αυτές οι πέτρες είναι όμως μεταγενέστερες, φτιαγμένες με ακρυλικό.

Τα δελφίνια παίζουν με τα ψάρια

Από τη Σαντορίνη πήρα το παραπάνω θέμα. Το παιχνίδι των δελφινιών με τα ψάρια. Οι αρχαίοι αγαπούσαν πολύ τα δελφίνια, στολίζανε τα σπίτια αλλά και τα νομίσματά τους. Εμείς δεν τα πολυβλέπουμε να κολυμπούν στη θάλασσα. Πάντως είμαι τυχερή, γιατί έχω δει να κολυμπάνε δίπλα στο καράβι.
 Χρησιμοποίησα έτοιμες ψηφίδες και για κορνίζα έχω χρησιμοποιήσει αμμουδιά . Το έχω δωρίσει σε φίλους.

Το στεφάνι με τα τριαντάφυλλα

Ακόμη ένα στεφάνι με πολλά τριαντάφυλλα. Αυτό έχει σαν βάση αντί για σύρμα, λυγαριά. Την έκοψα από ένα ρέμα, την καθάρισα (με γάντια γιατί αφήνει λεκέδες στα χέρια) και την έπλεξα σε κύκλο. Μετά από πολύ καιρό αυτή άλλαξε χρώμα και έγινε κίτρινη. Είναι πιο όμορφο αποτέλεσμα, από τη συρμάτινη βάση που έχει το φθινοπωρινό στεφάνι. Τα λουλούδια και τα φύλλα είναι ζωγραφισμένα με ακρυλικά χρώματα.

Φθινοπωρινό στεφάνι

 Πηγαίνοντας προς το σχολείο περνούσα από ένα τεράστιο πλατάνι, που γύρω του βρίσκονταν αρκετές λεύκες. Εκείνο το φθινόπωρο σκέφτηκα να μαζέψω κάποια φύλλα γιατί με είχε εντυπωσιάσει το μωσαικό χρωμάτων που αφήνανε στο έδαφος. Μετά από λίγες μέρες όμως αυτά χάλασαν και έχασαν το χρώματα τους. Έτσι αποφάσισα να πάρω πηλό και να τα αποτυπώσω - πάτησα τα φύλλα πάνω στον πηλό και βγήκαν με την παραμικρή τους λεπτομέρεια - μαζί με φύλλα από ένα πεντάφυλλο που έχω στην αυλή του σπιτιού. Φρόντισα πριν στεγνώσει ο πηλός να του δώσω και καμία στροφή για να μη βγούνε τα φύλλα ίσια. Έφτιαξα με ακρυλικό, τα χρώματα που ήθελα και τελικά το αποτέλεσμα ήταν το παραπάνω. Κάπως έτσι έμεινε ζωντανή η εικόνα των πεσμένων φύλλων του φθινοπώρου. Όλα τα έχω στηρίξει πάνω σε ένα στεφάνι φτιαγμένο με σύρμα.

Η νεραντζούλα από το αναγνωστικό

 Κοιτάζοντας το αναγνωστικό του δημοτικού, ανακαλύπτω ότι μπορώ να φτιάξω ολόκληρη παράσταση.  Αντί για νερατζούλα εγώ είχα ήδη έτοιμη την πορτοκαλιά. Έτσι μπορούσα να συνεχίσω με ζωγραφική και να φτιάξω τον πορτοκαλεώνα. Αυτός είναι φτιαγμένος με ακρυλικό χρώμα. Η σύνθεση αυτή είναι πολύ χαρούμενη. Το πρόβλημα ήταν πως θα γινόταν να φτιάξω τα παιδάκια τον Μίμη και την Άννα; Εκείνη την εποχή μαθαίναμε στα μαθήματα που παρακολουθούσα, να φτιάχνουμε κούκλες, μα είχα χάσει λόγω δουλειάς αρκετά από αυτά Έτσι προσπάθησα να φτιάξω μόνη μου τις φιγούρες των παιδιών, ακόμη και τα ρούχα τους. Η περίφραξη είναι φτιαγμένη από πηλό, δεν ζωγραφίστηκε όμως ποτέ και θεωρώ το έργο ατέλειωτο.  Παλιά το συνήθιζα αυτό γιατί μου έφευγε ο ενθουσιασμός και έκανα κάτι άλλο. Η πόρτα του πορτοκαλεώνα είναι ξύλινη. Το αποτέλεσμα το βλέπετε παρακάτω. Η όλη σύνθεση πατάει πάνω σε ένα πράσινο χαλάκι που θυμίζει γκαζόν, αλλά στη φωτογραφία δεν φαίνεται.

η πορτοκαλιά

Να και το πρώτο δενδράκι που έφτιαξα όταν παρακολουθούσα μαθήματα στο δήμο. Είναι μια πορτοκαλιά φτιαγμένη από πηλό, τα πορτοκάλια και τα φύλλα της. Ο κορμός της είναι από σύρμα καλυμμένο με πανί. Είναι ζωγραφισμένη με ακρυλικά χρώματα.Η βάση της είναι στερεωμένη με τσιμέντο.

Η αχτένιστη

Το παραπάνω ψηφιδωτό είναι βασισμένο σε ένα έργο του Ντα βίντσι με το όνομα "η αχτένιστη". Είναι ένα προσχέδιο προσώπου που θα χρησιμοποιούσε σε κάποιο έργο του. Δεν τον ενδιέφερε να τελειώσει αλλά να μελετήσει το πρόσωπο. Το βρήκα σε ένα βιβλίο που έχει αρκετά έργα του και είπα να το φτιάξω γιατί είχε ενδιαφέρον. Το δύσκολο ήταν να σχηματιστεί το πρόσωπο με ψηφίδες έτσι χρησιμοποιήθηκε μια σταθερή γραμμή ψηφίδων από μαύρο και καφέ χρώμα για να μη χαλάσει το σχήμα. Μετά γεμίστηκε με ψηφίδες προσέχοντας το φωτισμό στα μάγουλα και το μέτωπο και με τη βοήθεια της δασκάλας μπήκε αυτό το υπέροχο ροζ τριγύρω. Πρέπει να χρειάστηκα κανένα δίμηνο για να το τελειώσω. Μάλιστα στο ξεκίνημα επειδή δεν έβγαινε καν πρόσωπο το χάλασα και το ξανάφτιαξα.

Τα ρόδια

Τέσσερα ρόδια που συμβολίζουν την τύχη. Το ένα είναι αληθινό. Χρησιμοποιούνται για μολυβοθήκες και είναι χαρισμένα σε φίλους. Είναι φτιαγμένα από χαρτί και πηλό και ζωγραφισμένα με ακρυλικό χρώμα.

στεφάνι ελιάς 2

Στεφάνι ελιάς όμοιο με προηγούμενο αλλά στηριγμένο πάνω σε ένα κομμάτι χαλκού.

στεφάνι ελιάς

Αν και η φωτογραφία μάλλον αδικεί το στεφάνι της ελιάς. Είναι φτιαγμένο με πηλό και σύρμα.

Το λουλούδι

Αυτά τα βότσαλα είναι από μια συλλογή της γιαγιάς Μαρίας από τον Πάτο, μια οικογενειακή παραλία πολύ κοντά στο Αγιο Ισίδωρο. Προσπάθησα να τα συνθέσω -κάτι σαν παζλ- σε ένα πίνακα. Το αποτέλεσμα βγήκε πάντως αρκετά καλό για μένα, γιατί είναι ένα λουλούδι που ξεφυτρώνει μέσα από  βράχο.

Η προσωπογραφία μου

Αρχικά πήρα μια φωτογραφία της Ειρήνης της κόρης μου, όμως όταν ξεκίνησα να το δουλεύω δεν μπορούσα να βγάλω τη μορφή της. Το αποτέλεσμα ήταν να φτιάξω τον εαυτό μου! Τα βότσαλα είναι και αυτά από την παραλία του Αγίου Ισιδώρου, ενώ για τα περιγράμματα των ματιών έχω χρησιμοποιήσει κλασσικές ψηφίδες μαύρες. Επίσης ψηφίδες χρησιμοποίησα και στα χείλη, καθότι είναι δύσκολο να βρεθούν κόκκινα βότσαλα. Τόλμησα να χρησιμοποιήσω και μεγάλα βότσαλα καθώς και έχω κάνει προσπάθεια να υπάρχει και σκίαση.

Τα δελφίνια

Στο μπαλκόνι, παρέα με την αθηναϊκή τριήρη βρίσκονται τα ψάρια από την Σαντορίνη. Είναι και αυτά φτιαγμένα με βότσαλα από την παραλία του Αγίου Ισιδώρου. Δυστυχώς δεν έχω άλλη φωτογραφία πιο κοντινή και είναι δύσκολη η επαναφωτογράφισή τους λόγω της απόστασης που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Αυτά τα δελφίνια τα βρήκα να στολίζουν ένα νόμισμα εκείνης της εποχής.

Η αθηναϊκή τριήρης

Το παραπάνω έργο, είναι φτιαγμένο με υλικά από τη θάλασσα. Κάθε καλοκαίρι πηγαίνουμε για διακοπές στη Μυτιλήνη. Η παραλία του Αγίου Ισιδώρου έχει πολύ όμορφα βότσαλα. Κάποια στιγμή και ενώ είχα ασχοληθεί με ψηφιδωτό στα μαθήματα του Δήμου, άρχισα να κοιτάω το πολύχρωμο μωσαϊκό της παραλίας. Άρχισα λοιπόν να αναγνωρίζω πολλές αποχρώσεις εκτός από τα αγαπημένα μου άσπρα βότσαλα που τα έλεγα κουφέτα που πάντα έπαιρνα κάποια μαζί μου να τα στολίσω. έτσι κάποια στιγμή άρχισα συστηματικά δουλειά συλλογής βοτσάλων. Τα έβαζα σε σακουλάκια και κοιτούσα και το μέγεθός τους ώστε να μην είναι μεγάλα. Το ξυλαράκι που κρατάει τα πανιά, είναι και αυτό από αυτή την παραλία μαζεμένο, το έχει δαμάσει η θάλασσα. Η μύτη της τριήρης είναι από κεραμίδι. Τα κύματα είναι χωρισμένα με σύρμα, δεν ξέρω κατά πόσο φαίνονται και υπάρχουν και συρμάτινα ψάρια στη θάλασσα. Έχω χρησιμοποιήσει και αμμουδιά πάνω στην επιφάνεια για να είναι πιο πειστικό το αποτέλεσμα.

Ελφ -ξωτικό

Ένα elf κοινώς ξωτικό, που το βρήκα πάνω στην πυτζάμα της Ειρήνης και μου άρεσε. Τώρα ελπίζω να διακοσμεί το δωμάτιο φίλης της.
Ακρυλικό

το εκκλησάκι

Και το παραπάνω θέμα είναι από το Κόλπο της Γέρας στη Μυτιλήνη. Είναι ένα πεντάμορφο άσπρο εκκλησάκι χτισμένο σε προβλήτα του κόλπου, ούτε που θυμάμαι το όνομά του, και το χτυπάει ο ήλιος όλη την μέρα. Η φωτογραφία ήταν μεσημεριανή, όπου και οι ακτίνες του ήλιου είναι κάθετες και δεν σου επιτρέπουν να δεις σκιές παρά ελάχιστες. Η καλύτερη ώρα για τοπία τελικά είναι το απόγευμα, μακρινές σκιές, χρώματα γλυκά και απολαμβάνεις πολύ ώρα σε σχέση με την ανατολή που είναι πολύ έντονη. Το εκκλησάκι βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τον ανεμόμυλο, όπως υπάρχει και μια παραλία που τη λέω παράδεισο. Αν και τόσα χρόνια δεν έτυχε να κολυμπήσω εκεί, ούτε την έχω φωτογραφήσει από κοντά, αλλά καθώς περνάμε με το αυτοκίνητο μου αφήνει αυτή την εικόνα. Τελικά αυτός ο κόλπος έχει διαμαντάκια αν και η θάλασσά του είναι πολύ ρηχή, και όσοι μένουν εκεί, ταξιδεύουν σε άλλες παραλίες για να χαρούν το μπάνιο τους. Το βράδυ στα νερά του κόλπου, καθρεπτίζονται τα  απέναντι χωριά πάνω στην ήρεμη θάλασσα ενώ το φεγγάρι όπως λέμε κάνει στράτα, δηλαδή κάνει δρόμο πάνω στα νερά του κόλπου. Δυστυχώς δεν μπορώ να ζωγραφίσω το βράδυ γιατί νομίζω ότι δεν θα καταφέρω να βγάλω έστω και λίγο από τη μαγεία του. Το πρωί όπως βλέπετε είναι όλο χρώματα, έχει άλλη ζωή.

Ανεμόμυλος της Γέρας

Στη Μυτιλήνη, στον κόλπο της Γέρας πριν μερικά χρόνια ανακαίνισαν τον παλιό ανεμόμυλο που βρίσκεται ακριβώς πάνω στη θάλασσα. Του βάλανε και πανιά να ακούγεται όταν γυρίζει. Έτσι κάποιο μεσημέρι κανόνισα να τον φωτογραφίσω για ζωγράφισμα, γιατί είναι πολύ όμορφος και επιβλητικός. Τον θεωρώ από τα αγαπημένα μου έργα. Φέτος που ξαναπέρασα, δυστυχώς ήταν εγκαταλελειμμένος και τα όμορφα πανιά του ήταν σκισμένα και τα ξύλα του σπασμένα. Αυτά θέλουν τακτική συντήρηση, γιατί η θάλασσα αλλά και οι άνεμοι τα φθείρουν.
Ακρυλικό.

Ο φάρος

το θέμα είναι παρμένο από την "πολίτικη κουζίνα". Μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία. είχα απομονώσει κάποιες φωτογραφίες της για ζωγράφισμα, αλλά για την ώρα μόνο τη παραπάνω σκηνή κατάφερα. Το δρομάκι σε πάει κατευθείαν να αγναντέψεις τη θάλασσα, Αυτή δεν είναι και πολύ ήσυχη, έχει κυματάκι, χώρια ότι έχει και αέρα. Εκεί κάπου στο φάρο -στην ταινία- καθόντουσαν τα παιδάκια αλλά τα έχω σε άλλο στιγμιότυπο. Η κόκκινη ομπρέλα γυρίζει παντού στην ταινία χαρίζοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα στο θέμα.
Το χάρισα στο δάσκαλο των γερμανικών.
Λάδι 50Χ70.

Καρέκλα με φρούτα

Το παραπάνω έργο είναι φτιαγμένο κατά την διάρκεια των μαθημάτων Η καρέκλα είναι ξύλινη και λίγο στραβωμένη. Κάπου δεν μου έβγαινε όμως και είχα σχεδιάσει και ζωγραφίσει την καρέκλα μέχρι την θέση της. Συνήθως δεν έπαιρνα το έργο στο σπίτι για να το ξαναπάω και το είχα αφήσει στην αίθουσα. όσοι λοιπόν το βλέπαν το σχολιάζανε, α καρέκλα στα σύννεφα, δεν ακουμπάει πουθενά, τι θα φτιάξει από κάτω;  Τι ιδέα και αυτή. Την επόμενη φορά που της έβαλα πόδια, μετά από τρομερή ταλαιπωρία γιατί μου φεύγανε συνέχεια οι γωνίες της, μου είπαν πως τους χάλασα το σενάριο!! Αυτό ταξίδεψε και μέχρι το Μόναχο, έχει μπει σε κορνίζα με τζάμι και στολίζει την τραπεζαρία μαζί με άλλα παρέα.
Λάδι σε μουσαμά.

Η λαϊκή αγορά

το 2008 στα πλαίσια της έκθεσης που θα γινόταν, για παρουσίαση των εργασιών μας στο δήμο και μετά στη Νομαρχία, η δασκάλα μας σκέφτηκε ότι θά ταν όμορφο ένα θέμα με τη λαική αγορά που γίνεται κάθε Παρασκευή. Η γνωστή ομάδα φωτογράφισης ανέλαβε να πάρει όλα τα τεκταινόμενα της αγοράς. Πάγκους με λαχανικά, ρούχα, ψάρια και γενικά όλη η ζωή που ξεπηδά κάθε βδομάδα μέσα στην πόλη μας. Όταν τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες και απλώθηκαν στο τραπέζι για την επιλογή, πλημμύρισε ο κόσμος από χρώματα. Προτίμησα την παραπάνω σκηνή γιατί μ άρεσε η παρουσία των ανθρώπων. Η κυρία που ψάχνει τι να ψωνίσει, ο κύριος που ήδη έχει αποφασίσει και πληρώνει, οι πωλητές με την αραδιασμένη παμάτια τους πάνω στον πάγκο. Πίσω υπήρχαν αυτοκίνητα που χαλούσαν λίγο την σκηνή, έτσι αντικαταστάθηκαν από αρκετά δένδρα που προσφέρουν δροσιά και χρώμα. Στην πάνω φωτογραφία, βλέπετε και τον τρόπο δουλειάς στο εργαστήριο του δήμου, το τελέρο είναι ήδη ζωγραφισμένο πάνω στο καβαλέτο, η φωτογραφία βρίσκεται στη θέση της και πίσω διακρίνονται τα πινέλα με τα χρώματα. Κάπου ένα μήνα διήρκεσε το θέμα αυτό.
Λάδι σε μουσαμά 50Χ70.

η ελιά

Από τα αγαπημένα μου δέντρα είναι η ελιά. Εχω προσπαθήσει να τη μεγαλώσω στο σπίτι αλλά αυτή αρνείται. Μπορεί να είναι όμορφη φυτεμένη μέσα σε μια γλάστρα αλλά αν μείνει για πολύ καιρό αισθάνεται φυλακισμένη και ξεραίνεται. Είναι η δεύτερη προσπάθεια που κάνω για να αποκτήσω μια ελιά εδώ στο Μόναχο, το χειμώνα είναι μέσα στο σπίτι στους 25 βαθμούς και δεν ξέρει τι να κάνει, ρίχνει τα φύλλα της , βγάζει νέα, προσπαθεί να επιβιώσει. Την άνοιξη θα βγει στο μπαλκόνι, πέρσι είχε βγάλει και ανθάκια αλλά δεν κατάφερε να τα κρατήσει. Χώρια ότι θα μετακομίσει κιόλας, τι την περιμένει...
 Σκέφτηκα λοιπόν τότε, ότι θάταν όμορφο να την είχα συνέχεια κοντά μου όμορφη χωρίς να την έχω στη φυλακή. Έτσι πήρα πηλό και έφτιαξα τα φύλλα και τις ελίτσες της,  χρησιμοποιώντας για μοντέλο ένα κλαδάκι από πραγματική ελιά που βρίσκεται στο διπλανό στενό. Αυτή μάλιστα η ελιά, είναι στο χώρο της, με το χώμα της τον ήλιο της και όλα της τα καλά, βρίσκεται απέναντι από ένα δημοτικό σχολείο. Τεχνικά, ο κορμός είναι φτιαγμένος με σύρματα και απέξω είναι περασμένος με κομμάτια βαμβακερό πανί κολλημένο με ατλακόλ. Η βάση της είναι ένα κασπώ γεμισμένο με τσιμέντο και πέτρες για νά ναι βαριά και να την συγκρατεί. Το μπουκαλάκι του λαδιού είναι από την προηγούμενη που δεν τα κατάφερε να εγκλιματιστεί. Τα χρώματα που χρησιμοποίησα είναι ακρυλικά.

το τραπεζάκι

Έργο που ζωγράφισα κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Εδώ το κλασσικό τραπεζάκι καφενείου, στολίστηκε από τη δασκάλα μας με ένα όμορφο κίτρινο ύφασμα. Τα μπουκάλια είναι άδεια, όχι ότι τα χρησιμοποιούσαμε κατά τη διδασκαλία δηλαδή γιατί δεν θα έβγαινε τίποτα από τη σύνθεση αυτή. Τα στολισμένα φρούτα είναι ρόδι, λεμόνι και πορτοκάλι για να μάθουμε τα χρώματα και μένανε τόσο καιρό που στο τέλος άλλαζαν χρώμα. (Κάποτε διάβασα σε ένα βιβλίο ότι ένας ζωγράφος που έκανε πίνακες με θέμα κυνήγι και ψάρεμα ήταν τόσο έντονη η μυρωδιά που, δεν μπορούσες να πλησιάσεις το εργαστήριό του.) Μεγάλη σημασία δίναμε στη σκίαση, για να προβάλουν τα αντικείμενα. ένα άλλο που αναπτύχθηκε στα μαθήματα είναι η έντονη παρατηρητικότητα στα αντικείμενα, όπως, που έχουν σκοτεινές περιοχές, που είναι φωτεινά, από πού έρχεται το φως, και τι χρωματισμούς βλέπουμε να προβάλουν. Επίσης εδώ υπάρχει και ένα γυάλινο ποτήρι, που για να μπορέσει να βγει σχεδιάζεις το πίσω χώρο. Μόνος δεν μπορείς να τα ανακαλύψεις όλα αυτά.
Λάδι σε μουσαμά 50Χ70.

άφησε τα πράγματα πάνω σε μια καρέκλα

Αυτό το ζωγράφισα κατά τη διάρκεια των μαθημάτων που παρακολουθούσα. Τη σύνθεση την έκανε πάντα η δασκάλα μας για να έχει και ένα όμορφο αποτέλεσμα. Συνήθως χρησιμοποιούσε κάποιο ύφασμα που δίνει χρώμα όπου και να τοποθετηθεί. Η καρέκλα εδώ είναι απλή πλαστική που με τόσα πάνω της περνά απαρατήρητη ευτυχώς. 

Λάδι σε μουσαμά 50Χ70

Πλάκα 4

Το 2009 λοιπόν κάνοντας μια βόλτα στα στενά της Πλάκας, και αφού είχαμε επιλέξει ηδη το θέμα για την έκθεση που θα παρουσιάζαμε στο δήμο, βλέπω αυτή τη χαλαρή σκηνή. έξω από ένα  ερειπωμένο και σκονισμένο μαγαζί ποζάρουν δυο πανέμορφες πορτοκαλί καρέκλες, ένα κλασσικό μαύρο τραπεζάκι και πάνω του τι καλύτερο, ένας φραπές και μια εφημερίδα. Τόσο όμορφα παρουσιασμένα, σα να ξέρανε πως ψάχνω θέμα για φωτογράφιση. Πρέπει να τα είχαν βάλει από το απέναντι μαγαζί για να απολαμβάνουν τον καφέ τους κοιτάζοντας μην έρθει και κανένας πελάτης. Αφού λοιπόν τελείωσα το θέμα Πλάκα3 που με παίδεψε και λίγο, βάζω σε εφαρμογή το παραπάνω. Δεν ξέρω τι συνέβη ίσως γιατί μου άρεσε πολύ η φωτογραφία μου, ίσως γιατί είχε λιγότερα πράγματα να ζωγραφίσω,  φτιάχτηκε τόσο γρήγορα και άρεσε και στη δασκάλα. Στην έκθεση ήταν και αυτό.

Πλάκα 3

Το 2009 κατά τη διάρκεια των μαθημάτων ζωγραφικής που παρακολουθούσα στο δήμο μας, η δασκάλα μας πρότεινε να δημιουργήσουμε όλες οι μαθήτριες ένα θέμα και να το παρουσιάσουμε στην έκθεση. Συνήθως η έκθεση παρουσιαζόταν στο δήμο και μετά τη μεταφέραμε, μαζί με όλες τις δραστηριότητες της νομαρχίας σε άλλη περιοχή. Επιλέξαμε λοιπόν σαν θέμα την Πλάκα, γι αυτό κατεβήκανε για φωτογράφιση της περιοχής. Εγώ δεν θυμάμαι γιατί, δεν μπόρεσα να συμμετέχω και γι αυτό επέλεξα μια φωτογραφία από τις έτοιμες. Μου άρεσε η παρουσία του κυρίου που ασβεστώνει το πεζοδρόμιο είναι μια εικόνα από την παλιά Αθήνα. Επίσης εντύπωση μου έκανε το σπίτι που είναι ζωσμένο στην πρασινάδα αν και βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας. Αργότερα όταν τα κατάφερα να πάω και εγώ στην Πλάκα, δεν βρήκα το συγκεκριμένο στενό, αλλά τράβηξα δικές μου φωτογραφίες και θα παρουσιάσω αργότερα το αποτέλεσμα. Πρέπει να εργάστηκα κοντά ένα μήνα για το παραπάνω αποτέλεσμα, γιατί αλλάξαμε λίγο την τακτική της ζωγραφικής μας. Πρώτα πρώτα δουλέψαμε σε τελάρο μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα (ήταν η πρώτη φορά που ασχοληθήκαμε με αυτή τη διάσταση) και το βάψαμε με ένα έντονα κόκκινο χρώμα. Ετσι για να σχεδιάσουμε το θέμα πάνω στην κόκκινη επιφάνεια χρησιμοποιήσαμε κιμωλία, και όχι μολύβι ως συνήθως. Εξαιρετικά δύσκολο, αλλά το αποτέλεσμα μας αντάμειψε. Ο ουρανός φάνταξε έντονος και όλα τα χρώματα έχουν πάρει μια ζωηράδα.
Λάδι 50Χ70.

τα φοβερά καφασάκια

Οταν πρωτοείδα τα καφασάκια αυτά, γεμάτα με μανταρίνια μ άρεσαν πάρα πολύ. Φέτος είπα να κάνω συλλογή, γιατί τα χρησιμοποιώ για διάφορες δουλειές όπως, να βάζω φρούτα, να μαζεύω διάφορα μικροπράγματα, να τοποθετώ φάρμακα, και ο,τι θέλω να βάλω για να μη βρίσκεται στολισμένο οπουδήποτε μέσα στο σπίτι. Τα παραπάνω, τα έβαψα με ακρυλικό χρώμα,  το πράσινο είναι ζωγραφισμένο με ένα μοτίβο -απ το οκτόμπερφεστ και αυτό- ενώ στα δυο έχω ζωγραφίσει άνθη αμυγδαλιάς. Αυτά, εκτός από χρηστικά, ομορφαίνουν και την κουζίνα.