Κορονοϊούλα ή κορονοκορούλα

 Κάθε φορά που έχω μια παύση από το σχολείο, φτιάχνω και μια αναμνηστική κουκλίτσα για ενθύμιο. Ξεκίνησα με την Αριάδνη, μετά με τον Τηλέμαχο που δημιουργήθηκαν σε τριήμερα Είχε πέσει τόσο χιόνι τότε, που ήταν δύσκολη η λειτουργία του σχολείου, μέχρι και αδύνατη καθώς τις επόμενες μέρες γινόταν πάγος.

 Αυτή τη φορά, για τελείως διαφορετική αιτία, από τις προηγούμενες καταστάσεις, λόγω κορονοιού κλείσανε τα σχολεία απ τις 11 Μάρτη και άγνωστο για πόσο. Απ τις πρώτες μέρες του εγκλεισμού, είχα τη διάθεση να ασχοληθώ με μια κατασκευή, το θέμα το είχα ήδη έτοιμο στο μυαλό μου, αλλά στη πράξη, ξεκίνησε ένας άλλος μεγάλος αγώνας. Έπρεπε μέσα σε λίγο διάστημα να βρούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε με τους μαθητές μας. Έτσι ασχολήθηκα εγώ όπως και οι χιλιάδες συνάδελφοι, δεν ξέρω πόσες μέρες και ώρες, για να μάθω νέες πλατφόρμες. Μόνο που λόγω της μεγάλης κίνησης πολλά κλικ δηλ, κατέρρεαν.  Έτσι ενώ δημιουργούσα ασκήσεις δεν μπορούσα να τις ανεβάσω. Ευτυχώς αναβαθμίστηκε η μία πλατφόρμα του σχολικού δικτύου, προσθέτοντας και άλλους σέρβερ δηλ και κάποια στιγμή  ξεκίνησε το ανέβασμα αρχείων χωρίς προβλήματα. Πάνω που είπα πως βρήκα τρόπο, έρχεται ένα δεύτερο κύμα νέων πραγμάτων, να χρησιμοποιήσουμε την σύγχρονη πλατφόρμα της εταιρίας cisco webex. Πάλι στον αγώνα για εκμάθηση νέου προγράμματος, τηλεδιασκέψεις κλπ ...
 Κάπως έτσι πέρασε αρκετός καιρός και όταν βρήκα μέσα στις ημέρες του Πάσχα ένα άνοιγμα, είπα τώρα ήρθε η ώρα, ξεκινώ και όποτε την τελειώσω.

Με μεγάλη χαρά, προχωρούσα τα στάδια. Θυμήθηκα και τη δασκάλα μου τη Νίνα στο Σύλλογο Γυναικών Αγίου Στεφάνου , καλή της ώρα που με έμαθε αυτή τη διαδικασία. Στην αρχή ασχολήθηκα με  το πατρόν που ως συνήθως το μεγέθυνα με το δικό μου τρόπο και έκοψα τα υφάσματα. Αυτή τη φορά, το σώμα και το πρόσωπο είναι από βαμβακερό μαξιλάρι. Ενα μέρος του προσώπου είναι κόκκινο για να φαίνονται τα μαλλιά πως δεν είναι αραιά. Τα πόδια τα χέρια και το πίσω μέρος του κεφαλιού είναι από ένα όμορφο κόκκινο βελούδο, δώρο της φίλης μου Αλεξάνδρας που με σκέφτηκε κάποια στιγμή και μου έφερε πανέμορφα πανάκια για τις κούκλες μου.  Επειδή δεν είχα εύκολη τη ραπτομηχανή, όλο το σώμα είναι με βελόνα. Για το γέμισμα είχα ένα παλιό μαξιλάρι με αφρολέξ που το χρησιμοποίησα, συμπληρώνοντας και τη γέμιση από ένα ακόμη. Το ράψιμο των χεριών, ποδιών, κεφαλιού, έδωσε κατευθείαν το πόσο μεγάλη ήταν αυτή τη φορά η κούκλα.
Έπειτα έφτιαξα από ακρυλικά κουβάρια με χρώμα πορτοκαλί και κόκκινο τα μαλλιά της κούκλας και τα έραψα στο κεφάλι.
Ακολούθησε το φόρεμα. Βρήκα ένα πανέμορφο φόρεμα, που είχα κρατήσει γι αυτή τη ιδέα. Μέχρι ένα σημείο το έφτιαξα με τη βελόνα, αλλά με την πρώτη ευκαιρία χρησιμοποίησα τη ραπτομηχανή γιατί ήταν πολλή δουλειά για να φτιάξω τη μικρογραφία ενός φορέματος.
Η μεγάλη στιγμή ήταν πως θα έφτιαχνα τα μαλλιά ώστε να μου θυμίζουν την εικόνα του κορονοιού. Μια ιδέα ήταν να τα φτιάξω με ατλακόλ κάποια τσουλουφάκια και να πετάνε. Σκεφτόμουν να έβαζα σύρμα  στο κεφάλι και να τα στήριζα. Τελικά ξεκίνησα να φτιάχνω μια στέκα και μετά έκανα το στεφάνι  Με κόκκινη κλωστή και με βελονάκι πέρασα γύρω γύρω το συρμάτινο στεφάνι και όταν ανέβαινα προς τα πάνω έφτιαχνα ένα στρογγυλό κομμάτι. Έτσι μπορώ να το αφαιρέσω αν κάποια στιγμή αν δεν θέλω να μου θυμίζει την περίοδο αυτή.

Το πρόσωπο με βασάνισε λίγο, γιατί ενώ κοίταξα ένα σωρό πρόσωπα για κούκλες, δεν βρήκα κάτι που να μου αρέσει. Έτσι πήρα κάποιες φωτογραφίες και δικές μου και απ το ίντερνετ άρχισα να φτιάχνω μάτια και γελαστά στόματα.  Το πρόσωπο έχει ζωγραφιστεί με ακρυλικά χρώματα ενώ τα μάτια μύτη και στόμα με λάδια, που μ αρέσουν πολύ.